Saturday, January 28, 2023

Puntadas sen fío - A deshumanización da arte por Siro Lopez (in Voz de Galicia)

 


Con Ortega y Gasset pásame como con Picasso: interésame a súa obra toda, pero cando a estudo é tanta a que me irrita como a que me admira. O ensaio La deshumanización del arte, de 1925, provócame ronchas polo insoportable elitismo do autor, empeñado en dividir as persoas en egrexias e vulgares; e non porque unhas tivesen acceso á cultura que ás outras se lles nega, senón porque as egrexias posúen cualidades das que as vulgares carecen. Próbao a súa reacción ante a arte das vangardas: fauvismo, expresionismo, surrealismo, abstracción, dadaísmo… Como é unha arte <de aristocracia instintiva>, o egrexio descobre o segredo e gózaa; o vulgar non a entende e rexéitaa. Ortega exprésao dun xeito soez: <Dondequiera que las jóvenes musas se presentan, la masa las cocea>.

Haberíalle que preguntar se na masa que coucea incluía o crítico de arte Louis Vauxcelles, que deu nome ao fauvismo e ao cubismo, pero rexeitaba todos os <ismos>; e a Matisse, que renegaba da arte abstracta; e a Grosz, responsable de propaganda do movemento dadaísta, que escribiu na autobiografía: <Moitos críticos, por seguir a moda, comentaban aquelas pezas moi en serio. Só o pobo chan, o que non entende de arte, dicía que as obras dadaístas eran unha merda. E tiñan razón>.

Hoxe si podemos falar de progresiva deshumanización da arte, por dúas razóns. Primeira, porque os saberes artísticos nada valen. Debuxar, gravar, pintar, modelar e tallar con xeito son valores propios do artesán, non do artista, que debe limitarse a <concebir> a obra, polo que todos os meus lectores son artistas en potencia, aínda que non o saiban. A consecuencia inmediata é que o coleccionista de arte non adquire a obra polos seus valores estéticos, senón pola cotización do autor no mercado. Pódeslle levar un gravado anónimo que asinaría o mesmísimo Rembrandt, que non o quere; en troques mercará obra dun artista reputado, por mala que sexa. A outra razón está no uso, cada vez maior, que o creativo fai das novas tecnoloxías. Antes de coñecer o Photoshop, eu daba cor ás viñetas da Voz con témpera ou acuarela; e se erraba, amolábame porque non había remedio. O Photoshop permitiume errar mil veces e corrixir outas tantas en poucos segundos. E que dicir da tablet, que me deixa ver a tele e debuxar ao mesmo tempo? Hai outros programas cos que os novos fan virguerías, pero eu descoñézoos porque o verdadeiro pracer de crear síntoo ao garabatear no bloc co lapis de grafito. Porén, isto é nada ante o que a intelixencia artificial promete: todos poderemos ter na casa un Goya, un Van Gogh ou un Luís Seoane feitos por nós mesmos no ordenador. Onde pode levarnos a intelixencia artificial non o sei; pero á total deshumanización da arte, seguro.  


AGING WITH HUMOR

 

Dear friend can you help me and can you answer this interview??

If you have problems answering in English, you can answer in your language and I'll translate it later.

AGING WITH HUMOR

                I know that it is a utopian idea to be able to find the oldest cartoonists on the planet and interview them all (that is, artists over 70 years old), but in reality this contact is for that very reason, to seek out the oldest of graphic humorists for the interview, in a project that (like others that I've tried) that still doesn't have support, that is, I don't know if I'll be able to do it, either because of the lack of support from artists who don't want to collaborate, or because of the lack of financial support to make a book and an exhibition with the material collected, but nothing like trying. If you are not a cartoonist over 70 you can help me find them (names, contacts…), that is, identify the oldest cartoonists in your country, or even from other countries?

                I am not a cartoonist, I am Osvaldo Macedo de Sousa an art historian who in the last four decades has tried to make the history and histories of graphic humor, as well as to produce Salons, Festivals, exhibitions that publicize this noble art of graphic humor (I have already accomplished more than five hundred events and published more than two hundred and a half publications). My pseudonym is Humorgrafe (it's not an organization, because it's me alone under that name of «Producer»), and it is under that name that many artists know me. Do you want to help me in my new attempt to create something about the oldests graphic humorists?

               

                The first question that arises: If it is true that the first problem of advancing bodily age is the vision and power of firm hands, creativity, disguised as isms, such as puntilisms, expressionisms, impressionisms, cubisms, futurisms... overcome these handicaps over time, with new techniques, with alternative instruments recreating the personal trait? That is, the hand shakes, the eyes fail, but the mood persists, or not?

                Does aging also harm the philosophical view of humor, making it vinegary? With age, with the weight of having lived, existed, criticized repeatedly… does the look become more satirical or ironic?

                Of course, there are big differences in society, in countries, in geopolitical influences and this always influences the artist's vision, so it's redundant to ask if there are differences between his mood when he started and now, but he can explain what it is in different?

                All their lives, others expect a comedian to be a cheerful, fun person. With age, do they continue to ask for the same thing, or do they accept that they too can make vinegar? Or has a comedian always been a vinegary as a dispenser of complicit smiles?

                What is more difficult to accept as you get older? Does it take more effort to maintain the mood every day, or is it no longer a strength, but a weakness? Do you feel aged? What is old age for you?

                When looking at the past, is it important to keep the most humorous moments alive, relegating tragedies to oblivion, or do they have more force and destroy the best moments of life?

                Is it easier to look at the old age of others than at your own physical "decay"?

                What worries you more, lack of memory or physical problems?

                When you do humor as a hobby, in retirement, it continues as an escape. If you've been a professional for decades, retirement, in principle, is finally rest, but in humor, don't you miss this constant exercise of looking at life in reverse? Is it completely abandoned or does it become an entertainment hobby?

                How was the adaptation to new technologies? The speed of change has been vertiginous, which, on the one hand, has facilitated certain technical procedures, it has also complicated those who did not like the change. How did it happen to you? Do you still prefer classic techniques?

                Basically, there are many years of witness to changes in society, in political and social behavior, in addition to the technical ones, that is, you are not only part of history but also a chronicler of that same history. What else has changed? How do you see this evolution, mainly in the activity of the cartoonist (comedian)?

                Technologies change, humor is the same, but society has changed and put other more complicated obstacles to the freedom of humor. Is there as much or more creative freedom today than before? Political correctness, plus the idiotic susceptibilities of small groups, tribes, clubs, parties… didn't it make censorship more present in published works?

                How does the society where you live view the elderly?

                Is it different in the cartoon environment?

                What is humor for you and what is its importance in society?

                Is senile dementia a variant of absurd humor?

                Do you believe that humor can help people to better accept aging and be a contribution to the daily optimism of physical decay?

                Can mental decay be countered by humorous creativity? That is, if there are 12 anecdotes, the rest are already variations in the Bible. With age, is there a tendency to recover old ideas, trying to make new variations, trying to improve them? Is recycling important in humor?

                In old age what is funnier to play with, or to warn others? Physical, mental, social or political issues?

                Is it easier, or more difficult, for an elderly person to look to the future with humor?

                Does death scare you or is dying laughing the best way to close this cycle? Are you concerned about the future of your work after you have left?

                I know it's a utopia to summarize this complex and convex universe in a drawing, but could you draw (in one or two black and white works) what aging is for you? If you want to send the original, you can send it to Osvaldo Macedo de Sousa, Lg. Prof. Fernando Fonseca nº6 – 5º D, 2795-080 Linda a Velha - Portugal, or you can send it by email to humorgrafe.oms@gmail.com.

                Grateful for supporting me in this utopian and quixotic project, but it is important to give artists a voice and keep the flame of humor alive in an increasingly intolerant and sad planet.

                Thank you . Best regards

Osvaldo Macedo de Sousa

 


Monday, January 23, 2023

La reseña del Humor con Osvaldo Macedo de Sousa - ENVEJECIMIENTO CON HUMOR (Pepe Pelayo Humor Sapiens)

 https://youtu.be/LSQ1OIez-kM


Pensando utópicamente en poder contactar con los dibujantes más viejos del planeta, estaremos encantados de poder obtener respuestas de algunos de los más idosos, es decir, de artistas mayores de 70 años, que si posible, contestarán el cuestionario y nos enviarán uno o dos dibujos simbólicos de lo que piensan sobre la vejez.

La primera pregunta que surge: Si es cierto que el primer problema del avance de la edad corporal es la visión y el poder de las manos firmes, la creatividad, disfrazados de ismos, como puntilismos, expresionismos, impresionismos, cubismos, futurismos... superar estos handicaps con el tiempo, con nuevas técnicas, con instrumentos alternativos recreando el rasgo personal? Es decir, la mano tiembla, los ojos fallan, pero el estado de ánimo persiste, ¿o no?

¿El envejecimiento también daña la visión filosófica del humor, haciéndolo avinagrado? Con la edad, con el peso de haber vivido, existido, criticado repetidamente… ¿la mirada se vuelve más satírica o irónica?

Por supuesto, hay grandes diferencias en la sociedad, en los países, en las influencias geopolíticas y esto siempre influye en la visión del artista, por lo que es redundante preguntar si hay diferencias entre su humor cuando comenzó y ahora, pero puede explicar cuál es en ¿diferente?

Toda su vida, otros esperan que un comediante sea una persona alegre y divertida. Con la edad, ¿siguen pidiendo lo mismo o aceptan que también pueden hacer vinagre? ¿O un cómico ha sido siempre un avinagrado como dispensador de sonrisas cómplices?

 ¿Qué es más difícil de aceptar a medida que envejeces? ¿Se necesita más esfuerzo para mantener el humor todos los días, o ya no es una fortaleza, sino una debilidad? ¿Te sientes envejecido? ¿Qué es para ti la vejez?

Al mirar al pasado, ¿es importante mantener vivos los momentos más humorísticos, relegando las tragedias al olvido o tienen más fuerza y ​​destruyen los mejores momentos de la vida?

¿Es más fácil mirar la vejez de los demás que tu propia "decadencia" física?

¿Qué le preocupa más, la falta de memoria o los problemas físicos?

Cuando haces humor como afición, en el retiro sigue siendo un escape. Si eres profesional desde hace décadas, la jubilación, en principio, es finalmente descansar, pero con humor, ¿no echas de menos este ejercicio constante de mirar la vida al revés? ¿Se abandona por completo o se convierte en un pasatiempo de entretenimiento?

¿Cómo fue la adaptación a las nuevas tecnologías? La velocidad del cambio ha sido vertiginosa, lo que por un lado ha facilitado ciertos trámites técnicos, también ha complicado a los que no les gustaba el cambio. ¿Cómo te pasó a ti? ¿Sigues prefiriendo las técnicas clásicas?

Básicamente, son muchos años de testigo de cambios en la sociedad, en el comportamiento político y social, además de los técnicos, es decir, no solo eres parte de la historia sino también cronista de esa misma historia. ¿Qué más ha cambiado? ¿Cómo ves esta evolución, principalmente en la actividad del dibujante (comediante)?

Las tecnologías cambian, el humor es el mismo, pero la sociedad ha cambiado y ha puesto otras trabas más complicadas a la libertad del humor. ¿Hay tanta o más libertad creativa hoy que antes? La corrección política, más las susceptibilidades idiotas de pequeños grupos, tribus, clubes, partidos… ¿no hizo más presente la censura en las obras publicadas?

¿Cómo ve la sociedad en la que vives a las personas mayores?

¿Es diferente en el entorno del cartoonismo?

¿Qué es para ti el humor y cuál es su importancia en la sociedad?

 ¿Es la demencia senil una variante del humor absurdo?

 ¿Cree que el humor puede ayudar a las personas a aceptar mejor el envejecimiento y contribuir al optimismo cotidiano del decaimiento físico?

¿Puede el deterioro mental ser contrarrestado por la creatividad humorística? Es decir, si son 12 anécdotas, el resto ya son variaciones en la Biblia, ¿hay una tendencia con la edad a recuperar viejas ideas, tratando de hacer nuevas variaciones, tratando de mejorarlas? ¿Es importante reciclar en el humor?

En la vejez, ¿qué es más divertido para jugar o advertir a los demás? ¿Problemas físicos, mentales, sociales o políticos?

 ¿Es más fácil, o más difícil, que una persona mayor mire el futuro con humor?

 ¿Te asusta la muerte o es morirse de risa la mejor manera de cerrar este ciclo? ¿Está preocupado por el futuro de su trabajo después de que se haya ido?

Sé que es una utopía resumir este universo complejo y convexo en un dibujo, pero ¿podrías dibujar (en una o dos obras en blanco y negro) qué es para ti envejecer? Si desea enviar el original, puede enviarlo a Osvaldo Macedo de Sousa, Lg. Profe. Fernando Fonseca nº6 – 5º D, 2795-080 Linda a Velha - Portugal, o puede enviarlo por correo electrónico a humorgrafe.oms@gmail.com.

 Agradecido por apoyarme en este proyecto utópico y quijotesco, pero es importante dar voz a los artistas y mantener viva la llama del humor en un planeta cada vez más intolerante y triste.

Abraço

Osvaldo Macedo de Sousa

 

 

 


This page is powered by Blogger. Isn't yours?