Thursday, November 16, 2023
História(s) de Portugal em Cartoon: Augusto Cid 1941-2019 na Casa Soomer em Cascais até 12 de maio de 2024
Inaugurada a 11 de novembro de 2023 e patente até 12 de maio de 2024, a Casa Sommer apresenta a exposição “História(s) de Portugal em Cartoon: Augusto Cid: 1941-2019.”
Esta exposição apresenta a obra do talentoso e polémico Augusto Cid, cujo arquivo foi depositado no Arquivo Histórico Municipal de Cascais em 2019, com vista à sua preservação e fruição pública. Com a revolução de 25 de abril de 1974, que garantiu de novo o direito à criação livre, os caricaturistas reconquistaram o protagonismo perdido numa sociedade que tenderia a focar-se cada vez mais na comunicação através da imagem e a questionar-se através da crítica e do humor. Foi exatamente neste período que Augusto Cid se impôs pela acutilância do seu olhar, numa obra que se funde de forma indelével na história do Portugal contemporâneo, que aqui se apresenta através dos cartoons que publicou em jornais e revistas como "Povo Livre", "República", "O Jornal Novo", "Expresso", "O País", "O Sol", "Vida Mundial", "O Dia", "O Diabo", "A Tarde", "O Independente", "O Crime", "O Título", "K", "Focus", "Grande Reportagem" ou "Sol".
A exposição comporta também fotografias, materiais de trabalho e peças inéditas, nomeadamente ao nível da escultura, que sempre apaixonou esta figura maior da cultura portuguesa.
No próximo dia 18 de novembro, não perca a conferência “Augusto Cid, o Cavaleiro do Cartoon”, que será proferida por Mónica Cid e pelo cartoonista António Antunes, no âmbito da exposição História(s) de Portugal em Cartoon: Augusto Cid, 1941-2019, patente na Casa Sommer
Monday, November 13, 2023
Crónica Puntadas sen fío - «Algo sobre Picasso» por Siro Lopez (In voz de Galicia)
Cando os gobernos de Francia e España acordaron conmemorar xuntos, en 2023, os cincuenta anos do pasamento de Picasso, grupos feministas dos dous países opuxéronse por ser un maltratador de mulleres.
Ningún reparou en Carles Casagemas, o seu amigo da alma, compañeiro de soños artísticos e de andainas nocturnas en Barcelona. Casagemas, de familia burguesa catalana, era aos vinte anos pintor, alcohólico, morfinómano e con problemas de disfunción eréctil; pero cando viaxou con Picasso a París perdeu a cabeza por Germaine, unha moza de vida alegre e libre como as andoriñas, que o rexeitou amablemente. Unha noite convidouna a cear con outros amigos e despois de beber sen acougo sacou unha pistola, apuntouna con ela e dixo: «Isto para ti». Disparoulle e engadiu: «E isto para min». Meteuse un balazo na cabeza e caeu morto.
Germaine botárase debaixo da mesa e ergueuse horrorizada, pero viva.
Picasso homenaxeouno nun lenzo que o representa chegando a cabalo a un Alén onde na vez de anxos o acollen prostitutas con ligueiros. Semella moi frívolo, pero os críticos coinciden en sinalar o suicidio de Casagemas como o comezo da época azul de Picasso, polo que o feminismo perdeu a oportunidade de largarlle algunhas acusacións máis.
Nos primeiros anos do franquismo procurouse subestimar a Picasso como artista e como persoa. O intento máis torpe paréceme negarlle orixinalidade ao Guernica, encargado polo goberno republicano para o pabillón da Exposición Internacional de París de 1937, por ser unha recreación doutro lenzo dedicado á morte do toureiro Sánchez Mejías; de aí a presenza do morto coa espada na man, do touro e do cabalo. É certo, pero iso non devalúa o Guernica nin a Picasso, que tivo talento para trocalo completamente representando o cabalo teutón, o touro ibérico e o paisano vasco que morre mentres tenta defenderse coa espada do bombardeo, nunha das obras máis estarrecedoras, conmovedoras e logradas da historia da arte.
Picasso sabía moi ben o que facía, de aí que declarase a un xornal norteamericano: «En el mural en que estoy trabajando, que titularé Guernica, y en todas mis obras recientes, expreso con claridad mi odio hacia la casta militar que ha hecho naufragar España en un océano de dolor y de muerte». En 1940, cando Francia foi ocupada polo exército alemán, tentou obter a cidadanía francesa para non ser entregado ás autoriddes españolas, pero non lla concederon. Para colmo, en 1942, o pintor Vlaminck, simpatizante do nazismo, publicou nunha revista parisina: «Pablo Picasso é culpable de levar a pintura francesa a un mortal calexón sen saída. De 1900 a 1930 conduciuna á negación, á impotencia e á morte». Era tanto como dicir á Gestapo: «Velaí tedes o responsable da arte dexenerada, que tanto aborrecedes». Enténdese que é pura ficción o diálogo entre Picasso e os militares alemáns que lle din: «Así que vostede é o autor do Guernica». E el responde: «Non, os autores son vostedes».
Non estaba o alcacén para gaitas.
