Sunday, January 16, 2022
Puntadas sen fío - Fraga, aquela gaita por SIRO Lopez (in Voz de Galicia)
Eu aborrecín o Fraga da Transición. Anoxábame a súa voz, o seu xeito de dicir e, sobre todo, anoxábame o que dicía: «Los Pactos de la Moncloa favorecieron al obrero y perjudicaron al empresario». «Me niego a aceptar el término ‘‘nacionalidades'' porque crearlo fue un error histórico y es un peligro político». O peor era cando lle patinaba o embrague no debate parlamentario e facía un discurso absurdo por agresivo e violento. En 1980, ao desaparecer a alusión á Igrexa católica na Lei de Liberdade Relixiosa, berrou no Congreso: «La única tensión que puede eliminar esa supresión es la que existe entre los que hacen iglesias y los que las queman». E xa citei nun artigo anterior como a cabeza lle fervera a cachón, en 1978, no debate sobre o intento de golpe de Estado chamado operación galaxia: «La intervención de Gutiérrez Mellado fue una falta de respeto al Parlamento… Responsabilizo al Gobierno y al ministro de Defensa de lo que pasó… El ministro está dividiendo el Ejército… Fue un debate de monos… Esto es una Cámara del Este, por eso quienes más aplauden son Carrillo y su gente».
Recoñézoo: non podía aturalo e cando, en 1989,
fixo a campaña electoral como candidato á presidencia da Xunta e formei parte
do equipo que o entrevistou na Voz, coñecín o sabor dos sapos crus. Bieito
Rubido e Carlos Luis Rodríguez faríanlle as preguntas máis amábeis e Leoncio
González e eu as máis incómodas; pero Leoncio enfermou e quedei só ante o
perigo. Largueille a primeira, e arrugou o fociño; á segunda respondeume irado
e á terceira co coñecidísimo ruxido do «león de Vilalba».
A partir de aí, nin me mirou.
Gañou as eleccións, entrou na praza do
Obradoiro con 1.500 gaiteiros, e eu publiquei a caricatura do novo
presidente coa gaita na man. Foi un acerto, pero maior foi o de pintarlla
sempre e converter a gaita en símbolo do seu goberno. Non faltou quen nos
primeiros días do mandato lle comentase a falta de respecto que para
a súa persoa e para a institución supoñía aquela imaxe de presidente-gaiteiro, pero rexeitou
a acusación, defendeu a gaita como símbolo de galeguidade e recoñeceu o dereito
do caricaturista a facer o seu traballo con liberdade. Eu ignoraba que
aquel home feroz era, fóra da escena política, un home con gran sentido do humor,
ocorrente, divertido e desde a etapa de embaixador en Londres,
coleccionista das caricaturas que lle faciamos, por ferintes que fosen. Sóubeno
cando o director do gabinete de comunicación da Presidencia empezou a pedir os
orixinais das que lle gustaban e cando na proximidade do Nadal nos convidou a
xantar aos viñetistas de todos os xornais. O encontro repetiuse ano tras ano e
sempre se sentiu entre nós coma o peixe na auga.
Non sei cantas caricaturas fixen de Fraga coa
gaita, pero foron varios centos. Coa gaita foi ver a Fidel e recibiuno en
Galicia; visitou o papa Xoán Paulo II para invitalo ao Xacobeo 92;
decapitou e enterrou a Cuíña; mantivo idilios con Paco Vázquez e Beiras; chorou
bágoas de chapapote co Prestige e
un día perdeu a maioría absoluta e botou a gaita ao lume. Ata os que en nome da
memoria histórica conseguiron retirarlle os títulos honoríficos en varias
cidades recoñecen que nos quince anos de mandato sorprendeunos moitas veces
gratamente. Eu recoñezo tamén que durante ese tempo mantiven con el unha
relación cordial. Milagres do humor e milagres da gaita.
