Saturday, February 13, 2021
«Amor á negra sombra da política» por SIRO LOPEZ (IN VOZ DE GALICIA)
Mañá, 14 de febreiro, San Valentín e o día dos namorados van quedar eclipsados polas importantísimas eleccións autonómicas en Catalunya; pero como eu penso con Campoamor que o amor é triste, pero triste e todo é o mellor que existe, exporei algunhas reflexións propias e alleas sobre a arte de amar no noso tempo. Aclaro que falo de amor, amor, coma o café, café; non do simple namoramento, cualificado por Ortega y Gasset de «imbecilidade transitoria». O amor, amor do que falo, é para Ortega «un feito pouco común e un sentimento que só certas almas poden chegar a sentir». Pois ben, para que ese amor medre na parella como unha flor ao bordo do abismo, débense dar tres condicións.
Primeira, os amantes teñen que ser e saberse igualmente libres. Non hai
amor en quen canta: «Te vas porque yo quiero que te vayas./ A la hora que yo
quiera te detengo./ Yo sé que mi cariño te hace falta,/ porque, quieras o no,
yo soy tu dueño». Haino, ou pode habelo, en quen di: «Libre te quiero/ como
arroyo que brinca/ de peña en peña,/ pero no mía». E remata: «Pero no mía,/ ni
de Dios, ni de nadie,/ ni tuya siquiera». Son versos de García Calvo musicados
e cantados por Amancio Prada, que moi ben poderían ser himno
do feminismo; pero póñanse en masculino os
posesivos, cando proceda, e serán válidos para todos os amantes.
A segunda é que os dous membros da parella deben admirarse, un pouco polo
menos. Iso faraos sentirse afortunados, creará respecto entre eles e, sen
deixar de ser amantes, serán tamén amigos.
A terceira, que cronoloxicamente soe ser a primeira, é a mutua atracción
sexual. Tan importante é, que un Groucho Marx despistado preguntaba: «Por que
lle chaman amor, se queren dicir sexo?» E un Woody
Allen centrado na cuestión, corrixiuno: «Non confundas o amor
da túa vida co sexo da túa vida». Un Woody Allen que daba ao sexo a importancia
debida: «Na vida só existen dúas cousas importantes. A primeira é o sexo e da
outra non me lembro». Cando a relación se sostén nestes alicerces, a parella
saborea o amor con doce embriaguez e pode dicir: «Amo, logo existo». Se non é
católica, claro; porque Xoán Paulo II advertiu que o home comete «adulterio no
corazón» non só cando olla con desexo a unha muller que non é a súa, senón
tamén cando olla con desexo á súa. Xoán Paulo II nin imaxinou que unha muller
pode cometer «adulterio no corazón» por ollar un home con desexo; pero Gonzalo
de Berceo conta que a monxiña torneira dun convento marchou detrás do galán que
a namorara, e a Virxe, para que ninguén o soubese, substituíuna no torno ata
que volveu arrepentida.
Hai quen vive o amor como bebe un vaso de auga e quen o converte en
traxedia. Castelao era noivo de Eva, irmá de Enma e de Virxinia. Enma, única
casada, morreu de parto e os país casaron a Eva co viúvo e pasáronlle a
Virxinia a Castelao, que a aceptou. En cambio, Olegarita Dieste, irmá de
Rafael, o escritor, namorada de Castelao desde mociña, ao saber que casaba con
Virxinia meteuse na cama e non se ergueu, nin abriu a boca durante anos; e
nunca máis saíu da casa. Amores raros? Pois a ver os que saen da noite
electoral en Catalunya. Sabido é que a política fai os máis estraños
compañeiros de cama.
