Saturday, July 20, 2019
Puntadas sen fío - O humor de Fleming por Siro (in Voz de Galicia)
Chegoume un wasap cunha história preciosa: un labrego escocés escoitou voces
angustiosas no pantano próximo, correu a prestar axuda e conseguiu rescatar un
rapaz medio afundido na lama. Á mañá seguinte recibiu a visita dun cabaleiro
disposto a recompensalo economicamente por salvar o fillo e, como o labrego se
negara, pediu ocuparse da educación do picariño, que os observaba con ollos
enormes; sétimo dos oito irmáns e medios irmáns, prole do labrego. Era o ano
1888 e aquel neno, chamado Alexander
Fleming, recibiría en 1945 o premio Nobel polas súas achegas ao
descubrimento da penicilina, que salvou miles de vidas, entre elas a de Winston
Churchill, o rapaz que correra o perigo de morrer no pantano.
Si, a historia
é preciosa e emotiva, pero falsa. Argallouna Fleming, grandísimo bromista.
Nunha visita a Italia, en 1949, pasou varios días nunha histórica mansión da
Toscana con importantes personalidades da cultura italiana, convidados polos
propietarios, e houbo de tolealos a todos co seu sentido do humor. Contouno o
xornalista Indro Montanelli,
que acudira para facerlle unha entrevista. Fleming chegou á cea de recepción
con esmoquin e o distintivo da Lexión de Honra na solapa, espatarrouse nunha
tumbona e comentou: «Ah, como me gusta a
vida rústica, sen formalismos!».
Durante a cea,
Montanelli comezou un discreto interrogatorio: «Dixéronme que é vostede un gran xogador de golf». Fleming puxo cara
de asombro e respondeu: «Quen, eu? Que
va! De mozo xoguei algo, pero moi mal». Montanelli, desconcertado, seguiu
coa práctica deportiva: «Pero si é un
gran nadador». Outra vez Fleming puxo cara de pasmo e negou: «Quen, eu? Que va! En tempos nadaba uns
poucos metros, pero nada máis». Montanelli, atordado, preguntoulle polo seu
amigo Churchill, pero a resposta
de Fleming foi máis desacougante: «Eu non
son amigo de Churchill. Vino un par de veces, por casualidade». O silencio
na mesa era absoluto cando Montanelli preguntou con voz tremelante: «Señor Fleming, é vostede o inventor da
penicilina?» Fleming negou coa cabeza, mentres engulía un anaco de pastel;
logo pronunciou un «non» e seguiu
remoendo. Por fin, tragou, limpou os beizos co pano de mesa e engadiu: «Son só o descubridor».
Á mañá seguinte
Montanelli e outro invitado, xornalista tamén, viron a Fleming facer virguerías
no campo de golf. Tentaron seguilo, pero ía tan rápido que quedaron sen alento
e, ao volver, atopárono no trampolín da piscina. Lanzouse coma una frecha
ascendente, xirou no aire e entrou na auga con perfecta verticalidade; pero
pasaban os segundos e non saía: dez, trinta, un minuto, minuto e medio… Montanelli
e o colega estaban ao borde do infarto cando Fleming asomou a cabeza e
berroulles: «Queredes saber como inventei
a penicilina e como curei ao meu amigo Churchill? Pois escribide…».
Un ano antes
Fleming estivera en España e celebrara que nos prostíbulos de Sevilla se
venerasen as súas fotos como as imaxes dos santos, e nas bodegas de Pedro
Domecq comentou: «Eu descubrín un fungo
que cura enfermos, pero vostedes descubriron outro que resucita os mortos».
En 1946
advertiu de que o uso abusivo da penicilina crearía bacterias resistentes, pero
ninguén lle fixo caso. Quizais porque falaba en serio.
