Friday, March 29, 2019
"O Filho da Mãe" do José Vilhena voltou a atacar, agora com os Bonifrates (Grupo de Teatro no Centro de Cultura de Coimbra) tendo-se realizado no dia 23 um Colóquio no Salão Brazil com Inês Brasão, Luis Guimarães, Alvaro Costa de Matos e Osvaldo Macedo de Sousa
Fotos da inauguração da exposição "Pintografias" de mms (Margarida Macedo de Sousa) na Galeria do Trevim da Lousã
Thursday, March 28, 2019
Tintin and the Brexit Plan
Wednesday, March 20, 2019
Gila - Cronica de Siro Lopes in Voz de Galicia
O pasado día 12 foi o centenario do
nacemento de Miguel Gila, e os medios de comunicación recordaron as viñetas
humorísticas que fixo para as revistas La
Codorniz e Hermano
Lobo e os monólogos que, teléfono en man, ofreceu nos escenarios de
España e Hispanoamérica primeiro, e nos platós de televisión despois. Coma o
dos grandes creadores, o humor de Gila non perde vixencia e cada nova xeración
goza da orixinalidade, a graza e o enxeño con que engaiolou á miña, nos anos
cincuenta e sesenta. Eu vino por primeira vez en 1958, na TVE inaugurada dous
anos antes, que emitía cun sinal que non sobrepasaba os límites de Madrid. En
1957 a Seat empezara a fabricar o 600 e Gila saíu na pantalla coa gorra calada
ata as orellas e rindo con risa enorme, para dar a imaxe de pailán. Logo colleu
o teléfono e chamou:
-Oiga, ¿es la fábrica de coches pequeñajos,
esa de Barcelona?
-Pues llamo porque estoy interesao en un
coche. Sí. ¿Cuánto cuesta?
-¿Tantoooo…? Y si pongo yo la chapa pa la
carrocería, ¿me harán un descuento…?
-Es que tengo en casa una lata de membrillo
y podrían aprovecharla.
-Otra cosa. El motor, ¿cuántos caballos
tiene?
-¿Un perrooo…? Entonces, ¿qué se le pone:
gasolina o huesos?
O monólogo, divertidísimo na súa
interpretación, seguía nesta liña varios minutos, pero foi visto e non visto,
porque nunca o repetiu e os fogares de Madrid con televisor eran escasísimos.
Gila foi un cómico extraordinario, pero
hoxe quero recordalo cunha vivencia allea ao humor, que lle oín contar a
mediados dos anos noventa. Circulaba por Madrid no seu coche e, ao se deter nun
semáforo, ollou, distraído, a un motorista moi novo que parara a carón del. Ao
sentirse observado, o rapaz berroulle: «¿Qué te pasa?». Gila ofreceulle un
sorriso de boa vontade como resposta e o mozo cuspiulle na cara e arrincou a
moto. Gila contábao e comentaba: «Hay mucha violencia. En la juventud hay mucha
violencia».
O mesmo diría hoxe ao saber que Andrés Manos Ligeras, o rapaz de
Pontevedra que en 2015 zorregou unha puñada ao presidente Rajoy, foille ao
lombo, hai poucos días, a un militante de Vox, que repartía propaganda do
partido, sen que a esquerda condenase a agresión. Gila pensaría -supoño- que
cambiou a nosa circunstancia e os españois xa non queremos matarnos uns a
outros, pero da lección da Guerra Civil aprendemos pouco. Hai un mes podería
coller o teléfono e facer outro monólogo:
-¿Es la guerra?
-¿El Parlamento? Bueno, vale igual.
Agora tampouco entendería a violencia
verbal dos candidatos a presidir o próximo goberno, convencidos de que á
Moncloa non se chega con programas, senón con aldraxes. Pasmaría co xuízo aos
independentistas cataláns, no que acusados e representantes do Goberno negan a
violencia propia e denuncian a dos outros, e vería unha metáfora do procés naquel abrigo de don
Antonio Machado que el chamaba La venganza catalana porque fora fabricado en
Cataluña, pesaba moito, abrigaba pouco e podía cepillalo o día enteiro, que
sempre lle quedaba máis po do que lle quitaba.
E non digo nada da violencia machista, da
pederastia e das outras violencias nas que non cabe o humor, porque Gila sabía
ben que sen humor non hai esperanza.
Tuesday, March 19, 2019
Dia 23 inaugura pelas 15h na Sede do Jornal Trevim da Lousã a exposição "Pintografias" de MMS (Margarida Macedo de Sousa)
COLÓQUIO José Vilhena: um humor fora de série Dia 23 de março de 2019 Salão Brazil-Coimbra
PROGRAMA
14.30h – PAINEL I
Luís Guimarães, In memoriam
do José Vilhena
Inês Brasão, «Deixa-te de
histórias e sê boa para mim.» As mulheres em José Vilhena
Moderador:
António Pedro Pita (CEIS 20)
15.45h – INTERVALO
16.15h – PAINEL II
Álvaro Costa de Matos, A revolução no
“Humorismo Maldito”:
Osvaldo Macedo de Sousa, Vilhena e a Grotesca Sociedade Portuguesa
Moderador: António Rochette Cordeiro (CEIS 20)
18.00h – Visita
à exposição “CAPAS & CONTRA-CAPAS - desenhos dos livros de José Vilhena
publicados antes de 1974”, na Casa Municipal da Cultura
21.30h – Representação
da peça “O Filho da mãe continua...por aí”, adaptação da trilogia do filho da
mãe, de José Vilhena, adaptação e encenação de João Paulo Janicas, pela Bonifrates, no seu Teatro-estúdio da Casa Municipal da
Cultura Coimbra
Organização: Bonifrates, Centro de Estudos
Interdisciplinares do Século XX da Universidade de Coimbra – CEIS20 e Salão
Brazil
Apoio da Câmara Municipal de Coimbra
Contacto para informações:
cooperativabonifrates@gmail.com; 916615388
Tuesday, March 12, 2019
Teta! (Crónica de Voz de galicia) por Siro Lopez
Despois das
primeiras eleccións democráticas publiquei unha viñeta na que un home de
mediana idade, pequeno, calvo e con tirantes aparecía compunxido nunha saliña
chea de mobles, lámpadas, reloxos, cadros, plantas, alfombras, cortinas e figuriñas
de Sargadelos. O pé dicía: «O home que votou polas esquerdas sen saber que era
de dereitas». Reflectía a situación das persoas que, por antifranquistas, se
tiveran por «progresistas» e logo, ante as vindicacións de feministas e
homosexuais, as manifestacións de traballadores en folga con actuación
intimidatoria dos «piquetes informativos» e a España das autonomías,
recoñecéranse «conservadores». O caso máis dramático desta clase de erro debe
de ser o de Pío Moa, quen, despois de militar nunha organización terrorista
contra o franquismo, descubriuse franquista; o máis cómico, o dese home que
militou no Bloque, foi xefe de prensa da CIG e agora, desde Vox, explica nun
vídeo que Núñez Feijoo é nacionalista, admira a Castelao, pai do separatismo
galego, e proscribe a Vicente Risco e Filgueira Valverde, figuras insignes da
cultura galega. É tan divertido que, véndoo, río a gargalladas e fago meus, con
mínima achega persoal, os versos de don Nuño a Bertoldino en La
venganza de don Mendo: «Ese canto, juglar, es un encanto. / Hame gustado
desde un principio, / y es prodigioso que entre tanto canto / sea todo
ficticio, desquicio y artificio».
Estou certo
de que fan máis votantes de Vox os pregoeiros das festas en Compostela coas
súas blasfemias -por certo, onde os atopan?- ca este fabulador que enrestra
trolas, despropósitos e parvadas coma se fosen barallocas.
Trocos
radicais de ideoloxía, sinceros, hóuboos sempre, e bos exemplos son os de dous
case paisanos meus: Óscar Pérez Solís e Santiago Montero Díaz. Digo «case»
porque Pérez Solís naceu en Asturias, pero en Ferrol pasou a infancia e a
adolescencia, e Montero Díaz era de Mugardos, na outra beira da ría. Os dous
foron comunistas. Pérez Solís, fundador e secretario do PCE, rematou na
Falanxe, a carón de José Antonio e Hedilla; e Montero Díaz, un dos intelectuais
máis sólidos da España do século XX, en opinión de Xesús Alonso Montero, deixou
o PCE polas JONS de Ramiro Ledesma. Capelán falanxista era o xesuíta Padre
Llanos, o de El Pozo del Tío Raimundo, que pasou de confesar a Franco e tomar
con el o té no Pardo a erguer o puño nos mitins da Pasionaria e Carrillo.
Cousa
distinta son os cambios de teta. O principio ético dos dispostos a vivir,
chucha que chucha, da política exprésase no lema «en caso de duda, la más
tetuda»; por iso, en 1982, cando o PSOE gañou as elección con maioría absoluta,
foron lexión os franquistas que deixaron a conversión de san Paulo nunha
parvada, ao se descubrir socialistas de toda a vida. O espectáculo dos que hoxe
deixan o PSOE e o PP para zugar nas tetas de C’s e Vox non é menos ridículo,
nin noxento.
Tamén a
fidelidade a unha ideoloxía pode mover a cambios profundos. Durante a II Guerra
Mundial un de Ferrol foi ao xulgado para trocar o nome.
-¿Cómo se
llama usted?, preguntoulle o xuíz.
-Adolfo
Mierda.
-Hombre, sí.
La ley autoriza el cambio de nombre si este puede ser causa de burla. ¿Cómo
quiere llamarse?
-Antonio
Mierda.
Era
aliadófilo e anoxaba a Hitler.