Monday, February 12, 2018
Puntadas sen fío - A gravata de Domingos Merino por Siro
Coñecémonos no Partido Socialista
Galego, quizais en 1973, e fixémonos amigos. A amizade de Domingos Merino
resultaba gratificante por ser persoa tan agradable de presenza como de trato. Conversador
áxil e ameno, falaba pouco nas asembleas porque prefería escoitar e reflexionar
antes de dar unha opinión, sempre exposta en ton humilde.
Nunca pensou ser
alcalde de A Coruña e estou certo de que aceptou a responsabilidade por
lealdade ao PSG e á coalición Unidade Galega, que tantas expectativas espertara
nun electorado disposto a apoiar unha alternativa galeguista. Na corporación
municipal había moitas , algúns con experiencia
política, outros no mundo empresarial e todos con títulos universitarios.
Domingos só era un viaxante de comercio e un excelente xogador de axedrez, que
varias veces estivera preto de se proclamar campión de España. Tamén era gay e non o ocultaba, pero da
corporación municipal só recordo un socialista atípico e histriónico
denigrándose ao atácalo -ás agachadas, naturalmente-, por este motivo. A certos
niveis España superara a homofobia do franquismo.
Merino quixo
inaugurar un novo xeito de gobernar baseado na ética e na proximidade á
cidadanía e, para facelo perceptible visualmente, deixou de usar gravata. O
malo foi cando recibiu protocolariamente ao almirante e este, ao velo sen
gravata, non entrou no despacho e marchou. Consciente do erro, o alcalde visitou
ao almirante vestindo gravata, pero a oposición aproveitou o incidente e foille
ao lombo. Porén, as críticas máis duras chegáronlle da prensa. Luis Caparros en
La Voz de Galicia e Bugallal en El Ideal Gallego encirráronse en descualificalo
por non levar gravata e eu púxenos nunha viñeta co alcalde, que facía o pregón
das festas da Cidade Vella e pedíalle á Virxe do Rosario: . Cabreáronse e Caparrós chamoume nun artigo
publicado na Voz e eu respondinlle que el tiña noutro
que publiquei no Ideal. Despois empecei a debuxar a Merino cunha enorme gravata
mentres tomaba o sol, en traxe de baño, na praia e ata cando estaba espido
baixo a ducha. O humor desactivou aquela ridícula bomba e deixouna no que era:
un simple fogo de artificio.
Despois veu o
problema da capitalidade e Domingos Merino, fiel ás forzas políticas que
representaba, non encabezou a protesta dos coruñeses, como probablemente desexaría,
e perdeu a alcaldía. A honestidade, a arma coa que atacara e se defendera, valeulle
para suicidarse políticamente.
Durante o seu mandato o concello aforrou trece
millóns de pesetas, reduciu á metade os gastos de gasolina dos coches oficiais,
contratou en dous millóns menos a limpeza dos colexios públicos, aforrou tres
millóns e medio nas festas e o Teresa Herrera deu dez millóns de beneficio. Por
certo, cando o alcalde chegou a pé á cea do Teresa Herrera, descubriu que o seu
coche fora utilizado por un funcionario municipal. Con gravata, claro.
