Friday, February 23, 2018
Forges, de necesario a imprescindible por SIRO (IN VOZ DE GALICIA)
«Poderíase entender
a España actual sen Forges? Desde logo que si, pero faltaría Forges, que sería
unha falta importante». Así empezaba Carlos Casares, en 1973, o artigo da
sección Con esta lupa, que os dous faciamos no xornal La
Región de Ourense. Hoxe, pasados 45 anos, son incontabeis as
testemuñas que ratifican aquela opinión e, aínda máis, afirman que España non
será a mesma sen Forges. Eu tamén o penso. Coido que Forges pasou de ser
«necesario» en 1973 a ser «imprescindible» no 2018. E penso tamén que, sen el,
todos nos sentiremos un pouco máis pobres.
¿Cal é a clave do seu éxito? Sen dúbida, o talento e a
orixinalidade. Talento para tratar humoristicamente, pero con ecuanimidade e
rigor propios de historiador ecuánime e rigoroso, o noso diario vivir. Forges
foi un historiador-humorista único na súa especie. A orixinalidade -ese don tan
escaso- permitiulle crear un idioma propio, que todos fixemos noso, e un debuxo
persoalísimo, tanto como o tipo de letra dos textos e os globos que os
envolven.
No ano 2002, cando o presentei na conferencia que veu
dar a Compostela, dixen que, en contra do que el afirmaba, debuxaba moi ben os
personaxes das súas viñetas. O humor gráfico é unha simbiose de deseño e texto,
e cando esa simbiose falla, a viñeta non é boa, por bo que sexa o debuxo ou por
enxeñoso que resulte o texto. En Forges esa simbiose é perfecta e por iso é un
gran viñetista e un dos grandes humoristas gráficos do mundo.
Forges era fillo de galego e sentíase medio galego.
Teño matinado se no seu humor, tan surrealista sempre, non haberá un chisco de
humorismo galego e canto máis o penso, máis claro me parece. Nesa «sarcástica
tenrura» da que falan varios comentaristas da súa obra, percibo eu un acento
marcadamente galego. O acento daquel protagonista dunha viñeta súa na que un
explorador chega a un poboado de negros africanos e ve sentado na cadeira do
xefe outro explorador branco. O acabado de chegar pronuncia a coñecida frase: «El
doctor Livingstone, supongo». E o outro
responde: «¡¡¡Ei, Carballeira!!!».
Ante aquela viñeta que vimos nun retallo de xornal,
cravado cunha chincheta no taboleiro dun bar ourensán, decidimos Carlos Casares
e eu crear Con esta lupa, o primeiro espazo de política internacional en
galego. Forges inspiróunolo e ilusionouno moito sabelo.
